Aandacht, iets dat kinderen tot een jaar of acht ontzettend graag willen. Nu wil iedereen aandacht, díe wens is leeftijdsloos, maar kinderen tot die leeftijd hebben het extra veel nodig.
Het kind zal niet meer zoals een baby dat doet, keihard krijsen, maar weet precies hoe het die aandacht kan krijgen. Als het niet goedschiks is, dan maar kwaadschiks. Herkenbaar?
Wat kinderen weten, is dat liefde tijd is. Misschien weten zij dit nog wel beter dan volwassenen. Dat waar je van houdt breng je tijd mee door.
Ken je ook die uitjes die je speciaal voor de kinderen onderneemt? Een dag naar het pretpark, omdat je je kinderen door je scheiding maar een dag in de veertien dagen ziet. Toch nog even naar de speeltuin als je net een zware werkdag achter de rug hebt, waar je moest uitleggen dat je net je target niet hebt gehaald en je er dus met je hoofd echt niet bij bent.
Dan kies je om het toch maar te doen, maar het ergste is dan dat ze ook nog blijven zeuren. Terwijl je toch precies gedaan hebt wat ze wilde?
Het is ook nooit genoeg! De kinderen blijven altijd om meer vragen.
Hier is echter iets anders aan de hand. Het kind heeft het nodig zich welkom te voelen en wil net als volwassenen gezien en gehoord worden. Maar dit is niet voldoende, want hij wil daarbij ook voelen dat er van hem genoten wordt.
Je kunt wel tijd samen doorbrengen maar als vader en moeder liever iets anders doen en geen plezier hebben, dan heeft het kind er helemaal niets aan. Erger nog, het benadrukt een negatief zelfbeeld.
Je kind dacht iets te krijgen. Vergelijkbaar met een cadeautje, echte aandacht, maar er bleek niets onder de verpakking te zitten.
Wat werkt wel?
Stel, je hebt een hekel aan spelletjes spelen, maar vindt het belangrijk dat je kinderen die wel meekrijgen in de opvoeding. Na het lezen van bovenstaande zouden die spelletjes dan beter in de kast kunnen blijven? Gelukkig zijn wij als volwassene wel in staat om die knop even om te zetten uit liefde voor onze kinderen. En troost je, echte aandacht is niet veel van nodig om je welkom te voelen als kind, om gezien te worden.
Een half uurtje op een dag is genoeg voor een vijf- of zesjarig kind. Er vanuit gaande dat dit kind zich goed voelt en redelijk in balans is, zal het aan zo'n half uurtje 'samen plezier hebben' genoeg hebben.
Wat helemaal goed werkt, is wanneer we kiezen voor activiteiten waar je als ouder ook van geniet. Dat ziet een kind, dat voelt hij en hij voelt dat je blij bent met zijn aanwezigheid en daar gaat het om. Om dat welkom voelen.
Een uiterste
Wanneer je voor een kind overduidelijk niet geniet van de gezamenlijke tijd, steeds met je mobiel bezig bent, steeds op de klok kijkt, geniet je kind ook niet. De kans is groot dat hij om
aandacht gaat zeuren. Steeds meer en steeds harder en soms helemaal niet meer, dan heeft hij opgegeven. Dan vraagt hij niets meer of alleen maar negatieve aandacht. Dat gaat hij zich gedragen op
een manier waar ouders niet meer omheen kunnen en boos worden. Je kunt je wel voorstellen wat dit met het zelfbeeld van een kind doet als het alleen nog maar negatieve aandacht krijgt. Als hij
niet meer meemaakt dat er iemand is die van hem geniet, maar zijn omgeving hem bij herhaling duidelijk maakt dat hij een last is. Een lastig kind. Wat je labelt als ouder, het etiket dat je als
ouder op je kind plakt, dat kind zul je krijgen ook.
- Hoe was je zelf als kind?
- Vonden jou ouders jou een lastig kind?
- Of het tegenovergestelde: durfde je een beetje lastig te zijn of was je de braafheid zelve?
Het gedrag dat jij zelf inzette had een functie in jouw gezin van herkomst.
Vind je het interessant om te onderzoeken welke functie dat was en hoe het doorspeelt in het contact met je eigen kinderen? Of lukt het je na verschillende pogingen niet om écht bij je kind aan te sluiten? Dat kan bij Praktijk voor Kind en Gezin.
Reactie schrijven